Αλλα
10 Φημισμένα ποιήματα αγάπης για τον σύντροφό σου
Τίποτα δεν σε κάνει να νιώθεις ρομαντικός αρκετά σαν λίγο ποίηση . Εδώ είναι δέκα διάσημα ποιήματα για να σας κάνει να σκεφτείτε ερωτικές σκέψεις.
Μοιραστείτε τα με την γλυκιά σας, διαβάστε τα στο μπάνιο και απολαύστε γενικά!
Ένα κόκκινο, κόκκινο τριαντάφυλλο - Ρόμπερτ Μπερνς
O Luve μου είναι ένα κόκκινο, κόκκινο τριαντάφυλλο
Αυτό ξεκίνησε τον Ιούνιο.
O Luve μου μοιάζει με τη μελωδία
Αυτό παίζεται γλυκά σε συντονισμό.
Σαν δίκαια είσαι, το bonnie lass μου,
Τόσο βαθιά είμαι εγώ.
Και θα σε αγαπήσω ακόμα, αγαπητέ μου,
Μέχρι να στεγνώσει η συμμορία των θαλασσών:
Μέχρι να στεγνώσει η συμμορία των θαλασσών, αγαπητή μου,
Και οι βράχοι λιώνουν με τον ήλιο.
Θα σε αγαπήσω ακόμα, αγαπητέ μου,
Ενώ η ζωή της άμμου θα τρέξει.
Και να σου ταιριάζει, μόνη μου Λούβε,
Και να σε κάνω λίγο!
Και θα έρθω ξανά, Luve μου,
Είχε δέκα χιλιάδες μίλια.
Σε έναν ξένο - Γουάιλ Γουίτμαν
ΞΕΝΟΣ ΞΑΝΑ! δεν ξέρεις πόσο καιρό σε κοιτάζω,
Πρέπει να είσαι αυτός που έψαχνα, ή αυτή που έψαχνα, (έρχεται σε μένα,
ως όνειρο,)
Έχω ζήσει κάπου μια ζωή χαράς μαζί σου,
Όλα θυμόμαστε καθώς πετάμε ο ένας τον άλλον, υγρό, στοργικός ,
αγνή, ωριμασμένη,
Μεγάλατε μαζί μου, ήσασταν αγόρι μαζί μου ή κορίτσι μαζί μου,
Έφαγα μαζί σου και κοιμήθηκα μαζί σου - το σώμα σου δεν έγινε δικό σου
μόνο, ούτε άφησε μόνο το δικό μου σώμα,
Μου δίνεις την ευχαρίστηση των ματιών, του προσώπου, της σάρκας, καθώς περνάμε - εσύ
πάρε τη γενειάδα, το στήθος, τα χέρια μου, σε αντάλλαγμα,
Δεν πρόκειται να σας μιλήσω - θα σας σκεφτώ όταν κάθομαι μόνος ή
ξυπνήστε μόνο τη νύχτα,
Πρέπει να περιμένω - δεν αμφιβάλλω ότι θα σε γνωρίσω ξανά,
Πρέπει να το φροντίσω να μην σε χάσω.
To Sylvia, To Νυμφεύω - Ρόμπερτ Χέρικ
Επιτρέψτε μας, αν και αργά, επιτέλους, η Σίλβια μου, παντρευτήκαμε.
Και στοργικό ψέμα σε ένα αφιερωμένο κρεβάτι.
Το ρολόι σου μπορεί να σταθεί, τα λεπτά μου πετάνε βιαστικά.
Κανένας ήχος δεν καλεί πίσω τη χρονιά που έχει περάσει.
Τότε, η πιο γλυκιά Σίλβια, ας μην μείνουμε πλέον.
Η αληθινή αγάπη, γνωρίζουμε, επιταχύνει την καθυστέρηση .
Μακριά με αμφιβολίες, όλα τα ενοχλητικά άρα αφαιρέστε!
Κανένας άνθρωπος, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να είναι σοφός και να αγαπά.
Σε σίγαση τόνου - Πολ Βερλαϊνη (μεταφράστηκε από Norman R. Shapiro )
Απαλά, ας βυθίσουμε την αγάπη μας
Στη σιωπή βαθιά, έτσι,
Τα κλαδιά αψιδώνουν ψηλά
Στρέψτε τις σκιές τους πάνω μας.
Ας συνδυάσουμε τις ψυχές μας ως μία,
Εκστάσεις καρδιών και αισθήσεων,
Αειθαλής, από κοινού
Με τις ασαφείς λήθαργους των πεύκων.
Χαμηλώστε τα μάτια σας και, την καρδιά σας σε ηρεμία,
Απαλλαγμένος από κάθε μάταιη προσπάθεια,
Τα χέρια σταυρωμένα στο κοιμισμένο στήθος σας,
Εξαφανίστε τη μάταια επιθυμία για πάντα.
Ας υποχωρήσουμε λοιπόν, εσείς και εγώ,
Στα σκαμπανεβάσματα, ήρεμα και γλυκά,
Ως το νανούρισμα του αεράκι τους
Ταλαντεύεται το χρυσό γρασίδι στα πόδια σας.
Και, όταν αρχίζει να πέφτει η νύχτα
Από τις μαύρες βελανιδιές, σκουραίνει,
Στην απαλή κλήση του αηδόνι
Η απελπισία μας θα τραγουδήσει επίσημα.
Sonnet 1 - Σερ Φίλιπ Σίντνεϊ
Αγαπώντας στην αλήθεια, και λιποθυμώ στην αγάπη μου να δείξω,
Ότι η αγαπητή Θα μπορούσε να πάρει κάποια χαρά από τον πόνο μου,
Η ευχαρίστηση μπορεί να την κάνει να διαβάσει, η ανάγνωση μπορεί να την γνωρίσει,
Η γνώση μπορεί να είναι κρίμα να κερδίσει, και η χάρη της κρίσης να αποκτήσει,
Αναζήτησα κατάλληλες λέξεις για να ζωγραφίσω το πιο μαύρο πρόσωπο της λύπης,
Μελετώντας καλά τις εφευρέσεις, τα μυαλά της να διασκεδάσει,
Όχι, γυρίζοντας τα φύλλα των άλλων, για να δούμε αν θα ρέει
Μερικά φρέσκα και γόνιμα ντους στον ηλιακό μου εγκέφαλο.
Όμως οι λέξεις σταμάτησαν, θέλοντας να μείνει η Invention
Η εφεύρεση, το παιδί της Φύσης, έφυγε από τα χτυπήματα της μελέτης,
Και τα πόδια των άλλων φαίνονταν ακόμα ξένα με τον τρόπο μου.
Τόσο υπέροχο με το παιδί να μιλάει, και αβοήθητο στο λαιμό μου,
Δαγκώνοντας την πένα μου, χτυπώντας τον εαυτό μου παρά:
«Ανόητο», μου είπε Μούσα για μένα, «κοίτα στην καρδιά σου και γράψε».
Η θλίψη της αληθινής αγάπης - Έντουαρντ Τόμας
Η θλίψη της αληθινής αγάπης είναι μια μεγάλη θλίψη
Και η αληθινή αγάπη χωρίζει ένα λαμπρό αύριο:
Όμως σχεδόν ισοδυναμούν με χαρές, από την απελπισία τους
Είναι ελπίδα τυφλωμένη από τα δάκρυά της και καθαρή
Πάνω από την καταιγίδα οι ουρανοί περιμένουν να τους δουν.
Όμως, υπήρξε μεγαλύτερη θλίψη από λιγότερη αγάπη
Αυτό μπορεί να κάνει λάθος έλλειψη απελπισίας για ελπίδα
Και δεν γνωρίζει την καταιγίδα και το τέλειο πεδίο
Του καλοκαιριού, αλλά ένα παγωμένο ψιλόβροχο
Από σταγόνες που πέφτουν από τύψεις και κρίμα
Και δεν μπορεί ποτέ να λάμψει στον ήλιο ή να ξεπαγώσει,
Αφαιρέθηκε αιώνια από τον νόμο του ήλιου.
Όταν ήμουν ένα και είκοσι - A.E. Housman
Όταν ήμουν ένα και είκοσι
Άκουσα έναν σοφό άντρα να λέει,
«Δώστε κορώνες και κιλά και γουινέα
Αλλά όχι η καρδιά σου μακριά
Δώστε μαργαριτάρια και ρουμπίνια
Αλλά κρατήστε τη φαντασία σας δωρεάν. '
Αλλά ήμουν ένα και είκοσι,
Δεν έχει νόημα να μου μιλάς.
Όταν ήμουν ένα και είκοσι
Τον άκουσα να λέει ξανά,
«Η καρδιά από το στήθος
Δεν δόθηκε ποτέ μάταια.
«Πλήρωσε με αναστεναγμούς
Και πωλήθηκε για ατελείωτη rue.
Και είμαι δύο και είκοσι,
And oh, ’tis true, ’tis true.
Εσείς, επομένως - Πραγματικός Βοσκός
. Είσαι σαν κι εμένα, θα πεθάνεις επίσης, αλλά όχι σήμερα:
εσείς, ασύμμετρη, επομένως οι ώρες λάμπουν:
αν σας πω «Σε σας λέω», δεν το έχετε κάνει
ρυθμίστε τη μουσική ή μεταδώστε ζωντανά στο φάντασμα
ραδιόφωνο, μπορεί να μην είναι ποτέ ελαιογραφία
ή σκίτσο ξυλάνθρακα του Old Master:
είσαι μια συμφωνία του ατόμου, του αριθμού, της φωνής,
και τόπος, οι φράουλες απλώνονται στο όνομά σου
σαν να ήταν εκκολαπτόμενοι θάμνοι, πώς μου θυμίζεις
κάποιας πηγής, τα νερά τόσο δροσερά και καθαρά
(αργά η βροχή προσκολλάται στα φύλλα σας, κλονισμένη από ελαφρύ άνεμο),
που είναι το σημείο όπου βρίσκεστε στο χορτώδες φως του φεγγαριού:
και είσαι κρίνος, αστέρας, λευκό τρίλιο ή viburnum,
από όλα τα δικαιώματά μου, λευκό αστέρι
στον λιβάδι του ουρανού, το χιόνι φτάνει ακόμα
από τα γήινα ταξίδια του, εδώ όπου υπάρχει
χωρίς χιόνι (ονειρευόμουν ότι το χιόνι ήταν εσύ, όταν υπήρχε χιόνι),
είσαι το δικαίωμά μου, ήρθες να είναι η νύχτα μου (το σώμα σου αναλαμβάνει
τις διαστάσεις του ύπνου, το σχήμα του ύπνου
γίνεται εσύ): και πέφτεις από τον ουρανό με πολλά λουλούδια,
λέξεις χύνονται από το στόμα σου σε κύματα, τα χείλη σου μοιάζουν με τη θάλασσα,
αλάτι-γλυκό (τα δέντρα και οι θάλασσες έχουν πετάξει, το λέω σε αγαπώ):
το σπίτι δεν είναι πουθενά, άρα εσύ,
ένα είδος διαμονής και καλωσορίσματος, τραγούδι τελικά,
και χωρίς όνομα που μπορούμε να ονομάσουμε.
Στο αγαπητό μου και στοργικό Σύζυγος - Άννα Μπράντστριτ
Εάν ποτέ δύο ήταν ένα, τότε σίγουρα εμείς.
Αν ποτέ ο άνθρωπος αγαπούσε γυναίκα , τότε εσύ.
Αν ποτέ η γυναίκα ήταν ευτυχισμένη σε έναν άνδρα,
Συγκρίνετε με εμένα, γυναίκες, αν μπορείτε.
Βραβεύω την αγάπη σου περισσότερο από ολόκληρα ορυχεία χρυσού,
Ή όλα τα πλούτη που κατέχει η Ανατολή.
Η αγάπη μου είναι τέτοια που τα ποτάμια δεν μπορούν να σβήσουν,
Ούτε η αγάπη από εσένα να δίνει ανταμοιβή.
Η αγάπη σου είναι τέτοια που σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να ξεπληρώσω.
Προσεύχομαι ο ουρανός σε πολλές φορές.
Τότε ενώ ζούμε, ερωτευμένος ας είμαστε τόσο επιμονή,
Ότι όταν δεν ζούμε πια, μπορεί να ζήσουμε ποτέ.
Τραγούδι: στη Celia - Μπεν Τζόνσον
Έλα, Celia μου, ας αποδείξουμε,
Ενώ μπορούμε, τα αθλήματα της αγάπης.
Ο χρόνος δεν θα είναι δικός μας για πάντα.
Επιτέλους το καλό μας θα κόψει.
Μην ξοδεύετε μάταια τα δώρα του.
Οι ήλιοι που δύνανται να αναδυθούν.
Αλλά αν χάσουμε αυτό το φως,
«Είναι μαζί μας αέναη νύχτα.
Γιατί πρέπει να αναβάλουμε τις χαρές μας;
Η φήμη και η φήμη είναι απλώς παιχνίδια.
λευκό φως προστασίας
Δεν μπορούμε να παραπλανήσουμε τα μάτια
Από μερικούς φτωχούς οικιακούς κατασκόπους,
Ή τα ευκολότερα αυτιά του ξεγελούν,
Λοιπόν, αφαιρέστε από τη δουλειά μας;
«Δεν είναι φρούτα της αγάπης για να κλέψουν.
Αλλά οι γλυκές κλοπές που αποκαλύπτουν,
Να ληφθεί, να δει,
Αυτά έχουν εγκριθεί εγκλήματα.
Εάν ψάχνετε για το καλύτερες προσφορές και μιμίδια για κοινή χρήση με τους ανθρώπους που αγαπάτε (ή απλά θέλετε να νιώσετε εμπνευσμένος τον εαυτό σου) ... μην κοιτάς άλλο! Από το πιο γλυκό αποσπάσματα αγάπης , εμπνευσμένα λόγια , και ξεκαρδιστικές αλήθειες φιλίας , σας καλύψαμε.
