Οικογένεια

Γιατί η κοινωνία μας χρειάζεται απεγνωσμένα περισσότερες μητέρες τίγρεις

Είναι αργά και πρέπει να πάω για ύπνο γιατί ο γιος μου θα ξυπνήσει κλαίγοντας σε λίγες ώρες , αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Η καρδιά μου είναι πολύ βαριά και ο εγκέφαλός μου είναι πολύ γεμάτος σκέψεις. Ως μαμά, είμαι απλά... απίστευτα λυπημένη.

Απόψε είδα ένα βίντεο από άλλη μια συμπλοκή μεταξύ της αστυνομίας και των έγχρωμων νεαρών. Σε μια ιδιαίτερα δύσκολη σκηνή, μια έφηβη χτυπήθηκε στο έδαφος και καρφώθηκε από το γόνατο ενός αξιωματικού, ενώ έκλαιγε με ορατό φόβο.

Βλέποντας αυτό να ξεδιπλώνεται, η καρδιά της μαμάς μου θρυμματίστηκε σε ένα εκατομμύριο κομμάτια. Αργότερα, όταν σύρθηκα στο κρεβάτι δίπλα στον Άικ, ξέσπασα σε κλάματα. Μερικές μέρες, αισθάνεται ότι το σπάσιμο κερδίζει.

Προφανώς, δεν ξέρω όλη την ιστορία πίσω από αυτό το βίντεο. Τις επόμενες μέρες, αυτό θα είναι ένα δυνατό ρεφρέν, όπως συμβαίνει πάντα, για να «περιμένουμε τα γεγονότα». Και αυτό έχει τη θέση του.

πνευματικό νόημα των εξάψεων

Αλλά όποια κι αν είναι η ιστορία, δεν μπορώ να σταματήσω να τη σκέφτομαι αυτά τα παιδιά και πόσο φοβισμένα πρέπει να ήταν. Ποιον καλείτε για βοήθεια για να σας σώσει από τη βοήθεια; Σε ποιον απευθύνεσαι τότε;

Καθώς αυτή η ερώτηση στροβιλιζόταν στο μυαλό μου, η έφηβη είχε μια απάντηση. Καρφωμένη στο έδαφος, κλαίγοντας, φοβισμένη, φώναξε ξανά και ξανά, «Κάποιος να τηλεφωνήσει στη μαμά μου».

Υπάρχει μια ιστορία στο κεφάλαιο 1 της Εξόδου περίπου δύο μαίες , ο Σιφρά και ο Φουά, οι οποίοι έλαβαν εντολή από τον Φαραώ να σκοτώσουν όλα τα αγόρια Εβραίων που παρέδωσαν. Οι γυναίκες φοβήθηκαν τον Θεό, γι' αυτό αρνήθηκαν.

Όταν ο Φαραώ τους ρώτησε γιατί είχαν γλιτώσει τη ζωή των αγοριών, απάντησαν: «Οι Εβραίοι δεν είναι σαν τις Αιγύπτιες· είναι ζωηρές και γεννούν πριν φτάσουν οι μαίες».

Αυτές οι γυναίκες ήταν πονηρές, αλλά περισσότερο από αυτό, ήταν γενναίες. Δεν ξέρουμε αν είχαν δικά τους παιδιά, αλλά πιθανότατα έκαναν, πράγμα που σήμαινε ότι έκαναν μια μεγάλη θυσία για τα παιδιά των άλλων. Διακινδύνευαν τη ζωή τους για άλλα παιδιά σαν να ήταν δικά τους.

Ζούμε σε μια εποχή που δεν μοιάζει με τις μαίες.

Στην κουλτούρα μας, ορισμένα παιδιά εκτιμώνται περισσότερο από άλλα. Μερικά παιδιά προστατεύονται και πολεμούνται για αυτά, ενώ άλλα απορρίπτονται ως σκουπίδια.

Μερικά παιδιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα, σαν εκείνα τα Εβραία αγόρια, κάτι που με άφησε να κάνω την εξής ερώτηση: Στην εποχή μας, πώς είναι να συνεχίζεις την κληρονομιά των μαιών;

Εδώ είναι τι νομίζω ότι σημαίνει:

Νομίζω ότι αυτό σημαίνει ότι απαρνόμαστε τη γλώσσα εμείς εναντίον τους. Δεν είναι τα «δικά μας» παιδιά και τα «δικά τους».

Αντι αυτου, όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας.

Αντί να αντιμετωπίζουμε ορισμένα παιδιά ως προβλήματα ή υποχρεώσεις, τι θα γινόταν αν τους αντιμετωπίσαμε με τη φροντίδα και την υπομονή που θέλουμε για τα δικά μας παιδιά;

Αντί να ξεγράψουμε τον «νεαρό πανκ» που «μάλλον το άξιζε», τι θα γινόταν αν φωνάζαμε για την αξιοπρέπεια και την κατανόηση που θα θέλαμε να μας χαρίσουν στους γιους μας;

Αντί να προσαρμόσετε τον νεαρό άνδρα που στέκεται κοντά σας στο δρόμο, τι θα γινόταν αν ο προσανατολισμός σας απέναντί ​​του ήταν μητρικός; Κι αν ανησυχούσες για αυτόν; Τον καλωσόρισες; Ερευνήσατε το περιβάλλον για να βεβαιωθείτε ότι αυτός —όχι μόνο τα παιδιά σας— ήταν ασφαλής; Τι θα γινόταν αν επιστρατεύατε τα ένστικτα της μαμάς σας για να προστατέψετε τα παιδιά σας ΚΑΙ εκείνον;

Πριν από μερικά χρόνια, η Amy Chua έγραψε το βιβλίο Μάχης Ύμνος της Μητέρας Τίγρης σχετικά με η αγριότητα των Κινέζων μητέρων. Ο όρος αναφέρεται στην αυστηρή πειθαρχία της μητέρας, επομένως η ιδέα έχει κάποιες αποσκευές, αλλά εξακολουθώ να λατρεύω τις εικόνες της.

Ανακαλεί τη δύναμη μιας δυνατής, προστατευτικής, έξυπνης μαμάς που θα έκανε τα πάντα για το μικρό της. Υπό αυτή την έννοια, εύχομαι ο κόσμος να είχε περισσότερες μητέρες τίγρεις.

Και τι θα γινόταν; Τι θα γινόταν αν περισσότερες από εμάς ήμασταν μαμάδες τίγρης για τα παιδιά του κόσμου; Τι θα γινόταν αν ήμασταν σαν τις μεγαλόψυχες μαίες που δεν πρόσεχαν απλώς τα δικά τους παιδιά, αλλά όλα τα παιδιά; Τι θα γινόταν αν τα «παιδιά μας» ήταν όλα παιδιά; Θα έμοιαζαν διαφορετικά η χώρα μας και ο κόσμος μας;

Νομίζω ότι θα ήταν. Νομίζω ότι ο Θεός μπορεί να κάνει κάτι πανίσχυρο μέσω των μητέρων – όχι μόνο των κυριολεκτικών μητέρων, αλλά και των πνευματικών μητέρων. Νομίζω ότι ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει τις γυναίκες για να είναι άγριες.

Να, λοιπόν, η σεμνή μου πρόταση: Ας γίνουμε τίγρεις μητέρες για τα παιδιά μας. Όχι μόνο τα παιδιά των οικογενειών μας, αλλά τα παιδιά του κόσμου μας.

Ας είμαστε άγριοι. Ας είμαστε γενναίοι. Ας αντισταθούμε στον πειρασμό να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τα παιδιά των άλλων. Αντίθετα, ας αγαπήσουμε τα παιδιά του έθνους μας με την καρδιά μιας μητέρας και την καρδιά του Θεού μας. Ας συνεχίσουμε την κληρονομιά των Εβραίων μαιών.

Το να είσαι μητέρα τίγρης σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε τα γεγονότα, να μην θρηνούμε με αυτούς που θρηνούν και να μην επιθυμούμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα.

nba νεαρό γκέι

Οποιοσδήποτε γονιός ξέρει ότι ανεξάρτητα από το αν ένα παιδί το αξίζει ή όχι, αγαπάμε. Αντέχουμε. Ελπίζουμε, προσευχόμαστε και εργαζόμαστε για τη λύτρωση. Αυτό κάνει ένας γονιός.

Είτε τα παιδιά μας το αξίζουν είτε όχι, τα αγαπάμε και παλεύουμε για αυτά και κάνουμε τα πάντα για αυτά. Δεν έχει κάθε παιδί τέτοιου είδους γονέα στο σπίτι, γι' αυτό πρέπει να σταθούμε σε αυτό το κενό.

Εκκλησία, ας σταθούμε στο κενό. Ας γίνουμε οι μαμάδες τίγρεις, οι αρκούδες της μαμάς, ή οι λέαινες, ή οτιδήποτε κάνει τη μαμά σου να βγάζει αίμα. Ας δώσουμε μαρτυρία για έναν Θεό που δεν δείχνει μεροληψία και μας γονείς όλους με ένα φλέγον, ριψοκίνδυνο, διαδεδομένο είδος αγάπης.

Μητέρες, μητέρες τίγρεις, ας πάρουμε πίσω τα παιδιά μας.